ÜRYAN GELDİĞİN DÜNYADAN ÜRYAN GİDECEKSİN FARKINDA MISIN

Tarihe bakın geçmiş milyonlarca güçlü insanlarla dolu, hani şimdi neredeler? Bu dünyada dokuz metre kefen harici götürebileceğimiz dünyevi başka ne olabilir ki? Ne kadar da çok önemsiyoruz bu dünyayı, halbuki bir varmış bir yokmuş kadar kısadır hayat. Şair der ki:

Ademoğlu aleme’ uryan gelir, uryan gider,

Nale vü efgan ile, giryan gelir giryan gider.

İnsan şu garip dünyaya geldiğinde eli boş gelir, buradan giderken de eli boş gider.

İnsan dünyaya gelirken ağlar, giderken de ağlar. İnsanın doğarken ağlama sebebi güvenli olan daracık anne karnından garip dünyaya gözünü açmasıdır.

Ölürken ağlaması ise, kaybettikleri ve yapamadığı kulluk içindir.

Karacaoğlan der ki:

Üryan geldim yine üryan giderim,

Ölmemeye elde ferman mı var,

Azrail gelmiş can talep eyler,

Vermemeye can da derman mı var…

Ey uzun ve sarp yolun yorgun yolcusu! dur sözüme kulak ver, iyi düşün, sana ait neyin var ki???

Göz kulak onun, bacak ve kol onun

Ayak kafa dil, ve koklayan burun

Teneffüs ettiğin hava, alıp verdiğin nefes

Hiç biri senin değil, sahibi var bunun

İsmim var diyorsun ey gafil insan!

İsmin bile senin değil, bedenden çıkınca can,

Getirin cenazeyi derler, tutarlar taputundan

Bu dünyada kalır, isim, mevki, makam ve şan,

Uyan Ey insan! ne olur ölmeden uyan…

Evet, öldükten sonra bizden ilk ismimizi alacaklar. Cenazeyi getirin diyecekler, mevta hazır mı diyecekler, merhum veya merhumeyi nasıl bilirdiniz diyecekler. Velhasılı kelam ismimiz de öldüğümüz gün ölüyor. İsmimizin bile öleceği bu dünyayı neden kendimize bu derece dert ediniyoruz ki?

Geldik gidiyoruz işte, Ezan ile başlamış, sela ile bitecek, cenaze namazı ile son noktası konulacak bir saltanatın farkına varmamız duasıyla.

Allah yar ve yardımcımız olsun.

Selam ve dua ile.