HEY GİDİ!

…

Büyüklerimiz ve 80’li 90’lı doğumlular; geçmişi veçocukluklarını anlatırlarken,  yüzlerindehuzur, mutluluk ve muzip gülüş her daim beliriyor. O yıllara ait ne varsaetkisini hiç kaybetmiyor. Eski Türk filmleri mesela… Hababam Sınıfı, MünirÖzkul, Adile Naşit, Tarık Akan, Gülşen Bubikoğlu,  Zeki Alasya, Metin Akpınar ve daha nice eskisanatçıların filmleri sizin de gözünüzün önünden geçti değil mi? O filmleridefalarca da izlesek her seferinde aynı etkiyle gülüyoruz ve beğeniyoruz. Kendiçocukluğumuzdan, gençliğimizden bahsederken de aynı hisler oluşuyor. Hattaçocukluk ya da gençlik döneminde yaşadığımız olumsuz durumlar hakkında bile şuan da gülebiliyoruz. Ve hepimiz bu eski günleri yâd ettikten sonra; ‘’Neydi ogünler, hey gidi ’’ sözlerini diyoruz.

Peki, hepimizin burnumuzun direğini sızlatan özlemleandığımız o günlerdeki sır neydi? Teknoloji almış başını arşa çıkmış, hepimizimkânlar dâhilinde lüks sınırlarını zorlar haldeyiz. Hâlbuki o özlenen günlerdebunların pek çoğu oldukça eksikti. Hadi gelin yine hatırlayalım beraber ortakgeçmişimizi… Oyunlarımız aynıydı değil mi? Sokağa çıkan her çocuk; adınıbildiğimiz sek sek, 7 kiremit, bilye, çamurdan tas tabak ve yemek yapma,saklambaç, yakan top, is top vb. oyunlar oynardı. Bisiklet neredeyse her çocuğunancak karnede takdir alması sonucu alınabilecek bir hayaldi. Komşular herkesinçocuğunu korur kollardı. Komşuculuk vardı ki; çat kapı gidilebilirdi. Herkesbirbirinin derdiyle dertlenirdi. Mesela, kardeşimin kafası yarılmıştı da babamevde yoktu, komşular taksi bulup götürmüşlerdi. Televizyon bile tek kanallıdönemleri gördü. Dizi karakterleri ile kavga edilirdi o dönemlerde. Dedemrahmetli, nenem rahmetlinin zoruyla olduğunu söylediği ama keyifle de izlediğiYalan Rüzgârının kadın karakterleriyle kavga ederdi. Akşam 8’te muhakkak ajanshaberleri açtırılırdı. Daha neler neleri burada upuzun ve keyifle yazabilirim.Eminim sizler de kendi geçmişinizi yokladınız. Şimdilerde durum nasıl peki?Çocuk oyunları hala aynı mı? Evet; kısmen sokakta oynayan çocuklar var amaparklar neredeyse çocuktan çok anne babaları barındırıyor. Çocuk oyunlarınabakıyorum da her çocuk neredeyse çocuklardan tecrit edilmiş, plastikten oluşanpark oyuncaklarıyla topraktan uzak ve kendi anne babalarıyla oynuyor.Çocuklarımızı susturalım diye zeki olduklarını ilan ederek ellerine birertelefon ve tablet verdik ve onları artık online oyunlar ve youtube idareediyor. Bizim zamanımızın gözdesi bisiklet, zaten her yaş çocuğunun hayalinikurmadan elde ettiği bir araç oldu da, yerine scooter gibi yeni araçlarıngeçmesi sebebiyle pabucu da dama atılmış vaziyette. Komşularından haberdarolanlara bir helal olsun gönderiyorum buradan k,i çoğumuz sitecilik içindeneredeyse kendimizden bihaberiz. Televizyonlarda artık çok kanal var hattaneredeyse dizi izlenen kanalların çoğu paralı oldu. Diziler ve filmler konusunahiç girmeyeceğim orası bambaşka bir derya. Zaten büyük ebeveynlerle bir arayagelme durumu da yanlış yönlendirilen aile algımız yüzünden çekirdek aileyapısına hapsoldu. İnanın bu kısmı yazarken içim daraldı. Biz kendimize neleryapmışız? Çok yazık değil mi hepimize? Peki biz, bu hızlı evrilmeye neden venasıl geldik?

Ben bu soruların cevaplarını düşündüğümde hep aynı kapıyaçıkıyorum. Bizler samimiyetimizi kaybettik. Her şeye ve kendimize aitsamimiyeti kaybettik. Değerlerimize inanmayı kaybettik ve kolay olana rızagöstererek direnemedik. Sonrada adına teknoloji dedik, uyum dedik, uzmanlardiyor ki; diye şeyler söyledik ve önce aile yapımızı bozduk sonrasamimiyetimizi kaybettik ve ailemizle birlikte, herkese olan güveni yitirdik.Bizler inşallah o günleri görürsek; torunlarımıza geçmişe dair yaşadıklarımızı,çocukluk ve gençliğimizi uzaydan gelmiş insanlar gibi görünerek; hikâye anlatırgibi, masal anlatır gibi anlatabileceğiz. Fakat ya bizim çocuklarımıztorunlarına çocukluk anıları olarak hangi oyunları, hangi komşuculuğu, hangibayramları ve hangi anılarını anlatacaklar bilemiyorum.